Wat brood bakken je leert over het leven

26 dagen lang probeerde deze vader brood te bakken met zijn dochter. Met veel uitleg, liefde en geduld. Hij wilde haar iets bijbrengen over het leven: over fouten maken en eruit leren, over teamwerk. Het resultaat? Een mooi (beeld)verhaal én een heerlijk artisanaal brood – uiteindelijk!

Het deeg: bloem overal

“We hebben een uur om deeg te maken”, vertelt vader, “als dat niet lukt, moeten we opnieuw beginnen.” Zijn dochter begint de bloem te zeven. Een half uur lang haalt ze alles telkens opnieuw door de zeef, waardoor de bloem overal belandt: op tafel, op de grond, op vader en dochter. “Schatje, het uur is bijna om en we moeten nog alles opruimen. We stoppen ermee voor vandaag.” Teleurstelling op haar gezicht, zeker omdat ze mama een heerlijk brood beloofde. “Morgen starten we opnieuw.”

“There was more pain on her face than on that of a baker’s whose oven burned down a hundred French baguettes.”

De gist: te warm water

Poging twee: dochterlief zeeft de bloem perfect, nu vormt de gist het probleem. “Kijk, dit is gist”, zegt papa nadat hij het uit de ijskast haalt, “het maakt brood luchtig. Gist rust als het koud heeft en begint te werken eens we het warm water, suiker en bloem geven.” Dochter Ioana popelt: “Ja papa, breng het water! Zie hoeveel honger hij heeft.” Vader legt uit dat het water eerst moet afkoelen maar Ioana heeft geen geduld. Ze giet het kokende water over de gist. Er gebeurt niets en de twijfel slaat toe: “Heb ik de gist verbrand, papa?” “Ja, we moesten langer wachten. Er verschijnen geen bubbeltjes dus ons deeg is niet goed.”

“Another failure, another sad, sad baker. And that’s how, every two or three days, we kept trying to make bread. We made all sorts of mistakes, but never the same one twice.”

Het afgeknede deeg: niet laten rijzen

Na ettelijke pogingen raken vader en dochter voorbij de meeste obstakels: eitjes breken, plakkerig deeg door te weinig olie, smaakloos deeg door te weinig zout … Eindelijk hebben ze een perfect gekneed deeg in handen. “Hoera papa, nu snel in de oven!” “Ioana, het brood moet eerst rijzen, met een handdoek over op een warme plaats. Pas daarna kan het in de oven.” Maar ze kan geen twee uur wachten: “Steek het maar direct in de oven.” Met alle gevolgen vandien.

“When I brought the thing out of the oven (you really couldn’t call it bread), she lost some of her optimism. When she saw me cutting it as if I were slicing a brick, she lost more of her optimism. After chewing on a piece for five minutes, she lost all of it.”

Het brood: perfect gelukt!

Op dag 26 lukt alles perfect. Ioana toont ongeloofelijk veel focus en geduld, want haar brood hangt ervan af. Vader bekijkt alles met een voldane glimlach op zijn gezicht: “Ze was niet langer ongeduldig en berispte mij zelfs als ik niet oplette of als ik iets anders deed dan daarvoor.” Uiteindelijk halen ze een heerlijk, bruin brood uit de oven. “Ze was zo enthousiast dat zelfs alle astronauten konden horen dat ons brood klaar was”, lacht vader trots.

“She felt so much pride and joy that she couldn’t speak, but her wet eyes and softly clapping hands told the whole story.”

De levensles: geduld, zorg en volharding

“We deden er 26 dagen over, maar het was elke dag waard”, zegt papa. Of Ioana leerde dat je geduld, moeite, zorg en volharding nodig hebt in het leven? “Natuurlijk niet. Maar ik heb nog 15 jaar om brood te bakken samen met haar, of om andere dingen te doen die haar bewustmaken van wat er schuilt achter elke vervulde droom.”